Choroby płuc przy cukrzycy

W przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc (POChP) drogi oddechowe są trwale zwężone. Najważniejszym czynnikiem ryzyka jest palenie tytoniu. POChP jest obecnie 4. główną przyczyną zgonów na świecie.

Utrzymujący się proces zapalny jest odpowiedzialny za trwałe zwężenie dróg oddechowych w POChP. Powoduje on zmiany, z których część jest nieodwracalna. Typowe cechy POChP:

• Błona śluzowa w oskrzelach jest obrzęknięta.
• Niektóre komórki w ścianie oskrzeli wydzielają więcej śluzu.
• Zaburzona zostaje funkcja samooczyszczania dróg oddechowych, przez co oskrzela nie są już wystarczająco oczyszczane ze śluzu (zaflegmienie).
• Ściany oskrzeli ulegają zbliznowaceniu, co powoduje dalsze zwężenie dróg oddechowych.
• Pęcherzyki płucne ulegają uszkodzeniu, co utrudnia wymianę gazów oddechowych (tlenu i dwutlenku węgla).

Cukrzyca występuje częściej u osób z POChP niż w przeciętnej populacji. Szczególnie osoby z zaawansowaną POChP często chorują jednocześnie na cukrzycę.

Obserwacja ta jest zgodna z wiedzą, że istnieje wspólny punkt przecięcia w charakterystyce cukrzycy i POChP. Przykładowo, obie choroby są związane z utrzymującym się w organizmie stanem zapalnym. Eksperci podejrzewają, że procesy zapalne w POChP przyczyniają się do rozwoju lub zaostrzenia cukrzycy.

Nie zostało jeszcze wyjaśnione, czy cukrzyca zwiększa ryzyko wystąpienia POChP.

Trwały stan zapalny tkanki płucnej może prowadzić do zwłóknienia płuc. W wyniku procesów zapalnych dochodzi do uszkodzenia tkanek narządów i zastąpienia ich bezfunkcjonalną, zbliznowaciałą tkanką. Możliwe następstwa:

• Między pęcherzykami płucnymi a otaczającymi je naczyniami krwionośnymi tworzy się coraz bardziej stwardniała i zbliznowaciała tkanka. Zaburza to wymianę gazów oddechowych. Wchłanianie tlenu do krwi jest wtedy ograniczone.
• Wraz z rozwojem coraz większej ilości tkanki bliznowatej, płuca tracą elastyczność i stają się coraz bardziej sztywne. Płuca nie mogą się już prawidłowo rozprężać. Oddychanie jest trudniejsze, ponieważ do wdechu trzeba użyć większej siły.

Osoby z cukrzycą są bardziej narażone na zachorowanie na zwłóknienie płuc. Badania wykazały, że zwłaszcza u osób z chorobami nerek często dochodzi do zwłóknienia płuc jako późnego następstwa cukrzycy.

Tutaj można dowiedzieć się więcej o chorobach nerek przy cukrzycy!

I odwrotnie, wiele osób ze zwłóknieniem płuc cierpi również na cukrzycę.

Nadciśnienie płucne jest również znane jako hipertonia płucna. W tej rzadkiej chorobie naczynia krwionośne w płucach ulegają silnemu zwężeniu, co powoduje wzrost ciśnienia krwi w naczyniach płucnych. Dochodzi do spowolnienia przepływu krwi, a prawa komora serca musi pompować krew do płuc z większą siłą. To z czasem przeciąża serce. Osoby z nadciśnieniem płucnym cierpią z powodu duszności i bólu w klatce piersiowej nawet przy najmniejszym wysiłku.

Długotrwała cukrzyca może trwale uszkodzić naczynia krwionośne w organizmie, w tym naczynia płucne. Dlatego eksperci podejrzewają związek między nadciśnieniem płucnym a cukrzycą. Badania potwierdzają, że cukrzyca występuje częściej u osób z nadciśnieniem płucnym niż w populacji ogólnej. Nie jest jednak jasne, czy nadciśnienie płucne jest skutkiem cukrzycy, czy jej przyczyną.

Istnieje szereg badań, które sugerują związek między cukrzycą a rakiem płuc. Możliwe jest, że cukrzyca zwiększa ryzyko zachorowania na raka płuc i pogarsza stan już istniejącego nowotworu. Rola cukrzycy w rozwoju raka płuc wymaga jednak dalszego wyjaśnienia.

Naukowcy przypuszczają, że stale wysoki poziom cukru we krwi w cukrzycy sprzyja wzrostowi i namnażaniu się komórek nowotworowych. Dobra kontrola stężenia glukozy we krwi jest zatem szczególnie ważna dla osób z rakiem płuc i cukrzycą.

Tutaj można dowiedzieć się więcej o cukrzycy i raku!