Cukrzyca i wątroba

Według Niemieckiego Towarzystwa Gastroenterologii, Chorób Trawiennych i Metabolicznych (DGVS), w przypadku podejrzenia stłuszczenia wątroby należy najpierw określić ogólny stan zdrowia poprzez pomiar wskaźnika masy ciała (BMI), obwodu brzucha i ciśnienia krwi. Dodatkowo należy wykonać badanie krwi. Oprócz specjalnych wartości wątrobowych (tzw. transaminaz) należy zbadać poziom glukozy we krwi na czczo i długoterminową wartość stężenia glukozy we krwi (wartość HbA1c) oraz poziom lipidów we krwi (trójglicerydy, cholesterol HDL i LDL). W ten sposób można określić, czy występują czynniki ryzyka cukrzycy typu 2 lub zespołu metabolicznego, które z kolei są czynnikami ryzyka choroby stłuszczeniowej wątroby.

Należy jednak pamiętać, że samo badanie krwi nie jest wystarczające do rozpoznania choroby stłuszczeniowej wątroby, ponieważ w jej przypadku wartości parametrów wątrobowych we krwi pozostają często bez zmian. Podwyższony poziom we krwi może być również spowodowany innymi przyczynami.

W drodze wywiadu można wykluczyć nadmierne spożycie alkoholu oraz inne choroby, takie jak zaburzenia lipometaboliczne lub choroby jelit, jako możliwą przyczynę choroby stłuszczeniowej wątroby.

W diagnostyce choroby stłuszczeniowej wątroby można zastosować kilka technik obrazowania (nieinwazyjnych): Z reguły lekarz prowadzący wykonuje badanie ultrasonograficzne (USG). W przypadku stłuszczonej wątroby narząd ten jest w badaniu ultrasonograficznym zwykle jaśniejszy i większy niż normalnie. Ponadto w celu zdiagnozowania stłuszczenia wątroby można wykonać spektroskopię rezonansem magnetycznym (SRM) oraz elastografię. Badanie MRS mierzy zawartość tłuszczu, a elastografia elastyczność wątroby.

Aby wykluczyć inne choroby wątroby i móc z całą pewnością stwierdzić, czy mamy do czynienia ze stłuszczoną wątrobą czy stłuszczeniowym zapaleniem wątroby, konieczne jest wykonanie biopsji wątroby. Biopsja jest zabiegiem inwazyjnym. Tkanka wątroby jest usuwana za pomocą strzykawki, aby można było dokładnie zbadać komórki wątroby. Biopsja wątroby często jest określana jako punkcja wątroby.

Leczenie niealkoholowej choroby stłuszczeniowej wątroby polega przede wszystkim na zmianie stylu życia. Ważne jest, aby znaleźć przyczyny choroby i tam rozpocząć leczenie. Jeśli przyczyną jest nadwaga, ważne jest, aby ją zredukować. Nawet 5–10-procentowa utrata wagi może mieć pozytywny wpływ na niealkoholową stłuszczeniową chorobę wątroby. Utrata 10% masy ciała może nawet odwrócić niealkoholową chorobę stłuszczeniową wątroby. Według badań, zbilansowana dieta i regularny ruch mają również bardzo pozytywny wpływ na przebieg niealkoholowej choroby stłuszczeniowej wątroby.

Ze względu na zwiększone ryzyko wystąpienia chorób układu krążenia u osób z niealkoholową chorobą stłuszczeniową wątroby, w regularnych odstępach czasu powinno być również przeprowadzane przez lekarza badanie serca i naczyń krwionośnych. W ten sposób czynniki ryzyka i ewentualne choroby układu krążenia mogą być wyjaśnione na wczesnym etapie i w razie potrzeby leczone.

Tutaj można dowiedzieć się więcej o chorobach układu krążenia!

Gdy choroba stłuszczeniowa wątroby spowodowana jest alkoholem, należy powstrzymać się od spożywania napojów alkoholowych. Tak długo, jak nie ma stanu zapalnego i konsekwentnie przestrzega się zmiany stylu życia, szanse na w pełni zregenerowaną wątrobę są bardzo duże.

Częstość występowania niealkoholowej choroby stłuszczeniowej wątroby jest bardzo zróżnicowana w poszczególnych krajach i szacuje się ją na około 20–30% na całym świecie. W Niemczech dotkniętych jest nią około 30 na 100 osób. U osób z cukrzycą typu 2 częstość występowania niealkoholowej stłuszczeniowej choroby wątroby jest znacznie wyższa i wynosi ponad 70%.

I odwrotnie, stłuszczenie wątroby prowadzi u wielu osób do insulinooporności. Obowiązuje następująca zasada: im większe jest stłuszczenie wątroby, tym gorsze jest działanie insuliny na komórki. Zwiększa to również ryzyko zachorowania na cukrzycę. W przypadku osób ze stłuszczoną wątrobą istnieje od 2 do 5 razy większe ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2 w porównaniu do normalnej populacji.